Ακολουθεί η Ομιλία του Γερουσιαστή Bernie Sanders στο κοινοβούλιο των ΗΠΑ για τον πόλεμο στην Ουκρανία, για τους πολέμους που έχουν κάνει μέχρι τώρα οι ΗΠΑ στο Βιετνάμ, στο Λάος, στην Καμπότζη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και για τις μέχρι τώρα σχέσεις Ρωσίας- Αμερικής.

Η ομιλία του Γερουσιαστή Bernie Sanders

«H Ρωσική Συνέλευση Διανοουμένων δήλωσε, και παραθέτω τη δήλωσή της αυτούσια, “η θέση μας είναι απλή. Η Ρωσία δεν χρειάζεται κανέναν πόλεμο με την Ουκρανία ή τη Δύση. Ένας τέτοιος πόλεμος στερείται κάθε νομιμότητας και ηθικής”.

Αυτή είναι μια γενναία δήλωση εκ μέρους της Ρωσικής Συνέλευσης Διανοούμενων.

Κύριε Πρόεδρε, όσο μιλάω εδώ σήμερα, η Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά από 80 χρόνια απειλείται από μια μεγίστης σημασίας εισβολή. Ένα μεγάλο έθνος απειλεί μια μικρότερη και πιο αδύναμη γείτονα χώρα, περικυκλώνοντάς τη από τρεις πλευρές με πάνω από 100.000 στρατιώτες, με τανκς και πυροβολικά.

Συνάδελφοι, με τον επώδυνο τρόπο μάθαμε ότι οι πόλεμοι έχουν πολλές απρόθετες συνέπειες. Σπανίως έχουν την έκβαση που μας υπόσχονται ότι θα έχουν οι ενορχηστρωτές και οι ειδήμονες του κάθε πολέμου. Ρωτήστε τους αξιωματούχους που προέβλεπαν ρόδινα σενάρια για τους πολέμους του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν και του Ιράκ, για να αποδειχθεί στο τέλος πόσο τραγικά άδικο είχαν.

Ρωτήστε τις μητέρες των στρατιωτών που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν στα πεδία μάχης.

Ρωτήστε τις οικογένειες των εκατομμυρίων πολιτών που αποτέλεσαν τις "παράπλευρες απώλειες" αυτών των πολέμων. Ο πόλεμος του Βιετνάμ μας κόστισε 59.000 θανάτους Αμερικάνων και πολλούς ακόμη που επέστρεψαν τραυματισμένοι σωματικά και πνευματικά.

Ο αριθμός των θυμάτων σε Βιετνάμ, Λάος και Καμπότζη είναι ανυπολόγιστος αλλά ανέρχεται σε εκατομμύρια.

Στο Αφγανιστάν, αυτό που ξεκίνησε ως απάντηση στην τρομερή επίθεση εναντίον μας στις 9/11 του 2001,κατεληξε τελικά σε έναν εικοσαετή πόλεμο που μας κόστισε δυο τρισεκατομμύρια δολάρια και πάνω από 3.500 ζωές Αμερικάνων για να μην αναφέρουμε τις δεκάδες χιλιάδες ζωές Αφγανών πολιτών. O George W. Bush είπε το 2003 επι λέξη ότι οι ΗΠΑ "έθεσαν δια παντός εκτός λειτουργίας τους Ταλιμπαν". Λοιπόν δεν έγινε ακριβώς έτσι. Οι Ταλιμπάν είναι στην εξουσία ακόμα σήμερα.

Ο πόλεμος στο Ιράκ, που προωθήθηκε στους Αμερικανούς πολίτες μέσα απο την ανάπτυξη τρόμου για ένα πυρηνικό μανιτάρι που θα προκαλούσαν τα ανύπαρκτα στην πραγματικότητα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιρακ, οδήγησε στον θάνατο περίπου 4,500 Αμερικανών στρατιωτών και στον σωματικό και ψυχικό τραυματισμό δεκάδων χιλιάδων ακόμη.

Οδήγησε στον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών στον εκτοπισμό πάνω απο 5 εκατομμυρίων ανθρώπων και στην αποσταθεροποίηση της περιοχής οι συνέπειες της οποίας ταλανίζουν τον κόσμο μέχρι σήμερα. Με άλλα λόγια παρα ολα αυτά τα ρόδινα σενάρια που ακούσαμε για αυτές τις παρεμβάσεις εξωτερικής πολιτικής και του στρατού αποδείχθηκε οτι οι ειδήμονες έκαναν λάθος που είχε ως τίμημα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Για αυτόν τον λόγο πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να βρούμε μια διπλωματική λύση ώστε να αποτρέψουμε κατι που θα αποτελέσει εναν θηριώδη και καταστροφικό πόλεμο για την Ουκρανία.

Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια ποιο θα είναι το τίμημα αυτού του πολέμου.

Υπάρχουν ωστόσο κάποιες εκτιμήσεις του Αμερικανικού στρατού και των υπηρεσιών πληροφόρησης που μιλούν για πάνω από 50.000 απώλειες αμαχου πληθυσμού στην Ουκρανία για να μην αναφέρουμε τα εκατομμύρια των προσφύγων που θα συρρεύσουν στις γείτονες χώρες για να γλιτώσουν απο αυτό θα αποτελέσει τη χειρότερη Ευρωπαϊκή σύγκρουση μετα τον Β παγκόσμιο πόλεμο.

Επιπλέον βεβαίως θα συμβούν πολλές εκατοντάδες θάνατοι μεταξύ του Ουκρανικού και Ρωσικού στρατού.

Ακόμα υπάρχει πιθανότητα αυτή η "τοπική" σύγκρουση να κλιμακωθεί και να επεκταθεί και σε άλλα σημεία της Ευρώπης, μιας ηπείρου που κατέχει πολλά πυρηνικά όπλα και οι συνέπειες μετα απο κάτι τέτοιο ξεπερνά κάθε φαντασία. Και δεν τελειώνει εκεί.

Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας που επιβάλλονται ως συνέπεια των ενεργειών της και οι απαντήσεις της Ρωσίας σε αυτές τις κυρώσεις μπορεί να οδηγήσουν σε μια μαζικής κλίμακας οικονομική αναταραχή με αντίκτυπο στις τιμές της ενέργειας, του αερίου και του πετρελαίου στην χώρα μας στο τραπεζικό σύστημα, στην προμήθεια τροφίμων και στις καθημερινές ανάγκες των απλών πολιτών όλου του κόσμου.

Είναι πολύ πιθανό οι Ρώσοι να μην είναι ο μόνος λαός που θα υποστεί τις συνέπειες των κυρώσεων θα τις υποστεί η Ευρώπη θα τις υποστούμε εμείς εδώ στις ΗΠΑ και πιθανώς και ο υπόλοιπος κόσμος.

Παρεμπιπτόντως κάτι που δεν έχουμε συζητήσει επαρκώς μια εποχή κατά την οποια η επιστημονική κοινότητα μας προειδοποιεί οτι η κλιματική αλλαγή είναι μια απειλή ζωής και θανάτου για τον πλανήτη οποιαδήποτε ελπίδα για διεθνή συνεργασία για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής η των μελλοντικών πανδημιών πιθανότατα θα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Είναι απολύτως σαφές ποιος έχει την περισσότερη ευθύνη για αυτήν τη διαφαινόμενη κρίση και αυτός είναι ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin, έχοντας καταλάβει ήδη σημεία της Ουκρανίας το 2014, σήμερα απειλεί να καταλάβει όλη τη χώρα και να καταστρέψει ολοσχερώς την Ουκρανική Δημοκρατία.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία οτι αυτή είναι μια απολύτως ανεπίτρεπτη συμπεριφορά. Κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να στηρίξουμε με κάθε μέσο την αυτοκυριαρχία της Ουκρανίας και να καταστήσουμε σαφές οτι η διεθνής κοινότητα θα επιβάλει σοβαρές κυρώσεις στον Putin και στους ολιγαρχες του, αν δεν αποφασίσει να αλλάξει πορεία. Δεδομένων όλων αυτών ανησυχώ πολύ όταν ακούω τις γνώριμες τυμπανοκρουσίες της Ουάσιγκτον και τη ρητορική εκείνη, που ενισχύεται πριν απο κάθε πόλεμο και μας ζητά να επιδείξουμε ρώμη, να σκληρύνουμε και να μην υποπέσουμε σε συμφιλιωτικά αισθήματα. Μια απλουστευτική άρνηση να αναγνωρίσουμε τα περίπλοκα αίτια των εντάσεων σε μια περιοχή υπονομεύει την ικανότητα των διαπραγματευτών να καταφέρουν μια ειρηνική λύση.

Γνωρίζω οτι δεν είναι πολύ δημοφιλές ή πολιτικά ορθό, υποθέτω, στην Ουάσιγκτον να λαμβάνουμε υπόψιν την οπτική των αντιπάλων μας. Νομίζω όμως ότι είναι σημαντικό να το κάνουμε αν θέλουμε να ασκήσουμε μια ορθή στρατηγική πολιτική. Νομίζω οτι θα μας βοηθήσει να σκεφτούμε το εξής.

Ένας απο τους πιο καταλυτικούς παράγοντες αυτής της κρίσης -ενας όχι ο μοναδικός τουλάχιστον απο την οπτική των Ρώσων ειναι το ενδεχόμενο αναβάθμισης των σχέσεων ασφαλείας μεταξύ Ουκρανίας, ΗΠΑ και Δυτικής Ευρώπης συμπεριλαμβανομένου αυτού που η Ρωσία βλέπει ως την απειλή της ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ μιας στρατιωτικής συμμαχίας που δημιουργήθηκε το 1949 για να αντιμετωπίσει την Σοβιετική Ένωση. Είναι καλό να γνωρίζουμε την Ιστορία. Όταν η Ουκρανία ανεξαρτητοποιήθηκε μετα την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 η Ρωσική ηγεσία εξέφρασε τις ανησυχίες της για το ενδεχόμενο τα πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να εγκαταστήσουν εχθρικές στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα της Ρωσίας.

Αξιωματούχοι των ΗΠΑ τότε είχαν αναγνωρίσει αυτές τις ανησυχίες ως δικαιολογημένες. Ένας απο αυτούς ηταν ο William Perry, Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ υπο την προεδρία του Bill Clinton. Σε μια συνέντευξη του το 2017 ο Perry δήλωσε κατά λέξη "Τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης μπορεί να καταλογίζεται στις ενέργειες του Putin, αλλά πρέπει να πω οτι για τα χρόνια που προηγήθηκαν το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης το είχαν οι ΗΠΑ.Η πρώτη μας ενέργεια που μας οδήγησε σε λάθος κατεύθυνση ήταν όταν το ΝΑΤΟ άρχισε να επεκτείνεται εντάσσοντας χώρες της Ανατολικής Ευρώπης κάποιες απο τις οποίες συνορεύουν με την Ρωσία".

Ένας άλλος αξιωματούχος των ΗΠΑ που παραδέχθηκε τις ανησυχίες [του Putin] ήταν ο πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ Bill Burns ο οποίος σήμερα ηγείται της CIA επι της κυβέρνησης Biden. Στα απομνημονεύματα του ο Burns αναφέρει οτι έγραψε σε ένα υπόμνημα του οσο υπηρετούσε ως σύμβουλος πολιτικών υποθέσεων στην Αμερικανική Πρεσβεία της Μόσχας το 1995 " Η εναντίωση απέναντι στην εξάπλωση του ΝΑΤΟ είναι σχεδόν καθολική κατά μήκος όλου του εγχώριου πολιτικού φάσματος της Ρωσίας".

Πάνω από 10 χρόνια αργότερα, το 2008, ο Burns γράφει σε υπόμνημα του στην Υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις "Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί την πιο σημαντική κόκκινη γραμμή για την ελίτ της Ρωσίας και όχι μόνο για τον Putin.

Εδώ και πάνω απο δυόμιση χρόνια συζητήσεων μου με πρόσωπα -κλειδιά της Ρωσίας δεν έχω βρει ούτε έναν που να μη βλέπει την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ως μια ευθεία πρόκληση για τα συμφέροντα της Ρωσίας".

Οπότε ξαναλέω αυτές οι ανησυχίες δεν εφευρέθηκαν μόλις χθες απο τον Putin αναίτια.

Σαφέστατα η εισβολή της Ρωσίας δεν είναι απάντηση στο πρόβλημα, ούτε, όμως, και η αδιαλλαξία του ΝΑΤΟ.

Είναι σημαντικό όμως για παράδειγμα να αποδεχθούμε οτι η Φινλανδία, μια απο τις πιο ανεπτυγμένες και δημοκρατικές χώρες στον κόσμο, συνορεύει με την Ρωσία και έχει επιλέξει να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Η Σουηδία και η Αυστρία είναι αντίστοιχα παραδείγματα ευημερουσών και δημοκρατικών χωρών που πήραν την ίδια απόφαση. Μπορεί ο Vladimir Putin να είναι ψεύτης και δημαγωγός. Είναι όμως υποκριτικό από πλευράς των ΗΠΑ να επιμένουμε οτι εμείς ως έθνος δεν αποδεχόμαστε την αρχή των σφαιρών επιρροής.

Τα τελευταία 200 χρόνια η χώρα μας ενεργεί με βάση το Δόγμα του Monroe, υιοθετώντας την αρχη οτι, οι ΗΠΑ ως η κυρίαρχη χώρα στο Δυτικό Ημισφαίριο, έχει το δικαίωμα σύμφωνα με την ίδια, να κινηθεί εναντίον οποιασδήποτε χώρας μπορεί να πλήξει τα συμφέροντα μας. Αυτή είναι η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών.

Και υπό αυτό το Δόγμα , οι ΗΠΑ έχουν ανατρέψει και υπονομεύσει τουλάχιστον δώδεκα χώρες σε Λατινική και Κεντρική Αμερική και στην Καραϊβική.

Όπως πολλοί ίσως θυμούνται το 1962 φτάσαμε στο χείλος ενος πυρηνικού πολέμου με την Σοβιετική Ένωση. Γιατί μπορεί να φτάσαμε στα πρόθυρα πυρηνικού πολέμου με την Σοβιετική Ένωση; Αυτή ήταν η απάντηση μας μπροστά στην εγκατάσταση Σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα 90 μίλια εξω απο τις ακτές μας. Η κυβέρνηση Kennedy είδε αυτή την κίνηση ως μια ανεπίτρεπτη απειλή για την εθνική μας ασφάλεια.

Λέγαμε ότι είναι ανεπίτρεπτο μια αντίπαλη χώρα να έχει μια αξιοσημείωτη στρατιωτική παρουσία 90 μίλια έξω από τις ακτές μας. Ας γίνουμε πιο ξεκάθαροι. Το Δόγμα Monroe δεν ανήκει στην αρχαία ιστορία.

Μόλις το 2018, ο Υπουργός Εξωτερικών επι Donald Trump αποκάλεσε το Δόγμα Monroe επι λέξει "εξίσου επίκαιρο σήμερα όσο ήταν όταν προγράφτηκε".

Το 2019, ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλειας του D. Trump,John Bolton, δήλωσε επι λέξει "Το δόγμα Monroe ειναι ζωντανό και κραταιό".

Με απλά λόγια, ακόμα κι αν η Ρωσία δεν διοικούνταν απο έναν διεφθαρμένο ολιγαρχικό αυταρχικό ηγέτη οπως ο Vl. Putin,η Ρωσία, όπως και οι ΗΠΑ, θα είχαν έννομο συμφέρον στις πολιτικές ασφάλειας των όμορων χωρών. Και ζητώ να το σκεφτεί ο κόσμος αυτό.

“Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πραγματικά ότι οι ΗΠΑ δεν θα έλεγαν τίποτα αν, για παράδειγμα, το Μεξικό, η Κούβα ή κάποια χώρα στην Κεντρική ή την Λατινική Αμερική, ήθελε να συστρατευθεί στη στρατιωτική συμμαχία που είναι αντίπαλη στις ΗΠΑ”;

Πιστεύετε ότι τα μέλη του Κογκρέσου θα σηκώνονταν και θα λέγανε:

“Λοιπόν, ξέρεις, το Μεξικό είναι μια ανεξάρτητη χώρα, έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει”;

Έχω πολλές αμφιβολίες γι’ αυτό.

Οι χώρες θα πρέπει να είναι ελεύθερες να λαμβάνουν δικές τους αποφάσεις για την εξωτερική τους πολιτική.

Η συνετή λήψη τέτοιων αποφάσεων, όμως, απαιτεί να ληφθούν σοβαρά υπόψιν τα κόστη και τα οφέλη.

Είναι γεγονός οτι οι ΗΠΑ και η Ουκρανία εισερχόμενες σε μια πιο βαθιά συσχέτιση ασφαλείας, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε πολύ σοβαρές ζημίες και για τις δύο χώρες. Πιστεύω ότι θα πρέπει να στηρίξουμε σθεναρά τη συνέχεια των διπλωματικών προσπαθειών της κυβέρνησης Biden ώστε να αποκλιμακωθεί αυτη η κρίση. Πιστεύω οτι πρέπει να διασφαλίσουμε την ασφάλεια και αυτοκυριαρχία της Ουκρανίας και να καταστήσουμε σαφές στον putin και στη συμμορία ολιγαρχών του, οτι θα αντιμετωπίσουν σοβαρές συνέπειες αν συνεχίσουν να διαβαίνουν το ίδιο μονοπάτι.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τη φρίκη που θα επιφέρει ένας πόλεμος στην Ευρώπη και πρέπει να κάνουμε οτι μπορούμε για να επιτευχθεί μια ρεαλιστική και αμοιβαία αποδεκτή λύση. Μια λύση αποδεκτή από την Ουκρανία, την Ρωσία τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συμμάχους μας και που θα αποτρέψει κατι που μπορεί να εξελιχθεί στον χειρότερο πόλεμο μετά τον Β Παγκόσμιο στην Ευρώπη.

Αυτή η προσέγγιση δεν επιδεικνύει ούτε αδυναμία ούτε συμβιβασμό.

Οι ενέργειες ένωσης λαών για την επίλυση συγκρούσεων χωρίς πολέμους επιδεικνύει δύναμη και είναι αυτό που πρέπει να γίνεται».